LUBIECHOWO - Lübchow

Miejscowość położona w gminie Karlino powiatu białogardzkiego. Od XIV wieku była lennem rodu von Ramin. W 1737 roku sprzedają wieś radcy rządowemu ze Szczecina von Loeper– wymieniony Friedrich von Loeper. W 1812 roku dobra zakupuje konsul z Kołobrzegu, Schrӧder. W 1836 roku majątek przechodzi w posiadanie syna, Rudolfa, deputowanego powiatu. W 1861 roku nobilitowany. Prawdopodobnie na początku XX wieku majątek w posiadaniu rodziny Schumann. Ostatnią właścicielką dóbr lubiechowskich była Clara Schumann.

We wsi pałac z 1835 roku, wzniesiony na miejscu starszej budowli, zbudowany na planie prostokąta, podpiwniczony, z centralnym jednokondygnacyjnym belwederem w partii dachu oraz ośmiobocznymi wieżami w każdym rogu. Przebudowywany pod koniec XIX i w XX wieku. Obecnie w trakcie remontu przez prywatnego założyciela. W sąsiedztwie park krajobrazowy z XIX wieku o powierzchni 11 ha. Początkowo założony w stylu angielskim, pod koniec XIX wieku zmodernizowany.

Neogotycki Kościół pod wezwaniem św. Józefa Oblubieńca

Kościół pod wezwaniem św Józefa Oblubieńca NMP, neogotycki, z drugiej połowy XIX wieku, filialny, rzymskokatolicki, należący do parafii pw. św. Michała Archanioła w Karlinie, dekanatu Białogard, diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej. Zbudowany z cegły, tynkowany, orientowany, z trójbocznym prezbiterium. W piwnicach prezbiterium mieściła się salka katechetyczna. Od strony zachodniej wznosi się trzykondygnacyjna wieża zakończona wielobocznym ostrosłupem z cegły^[6]. Portal ostrołukowy, profilowany. Okna zakończone łukiem prostym. Strop drewniany, belkowany w kształcie ściętego trójkąta. Dach dwuspadowy, kryty dachówką, a nad prezbiterium blachą ocynkowaną, również dwie zakrystie. Kościół posiada epitafia dawnych właścicieli. Poświęcony 29 listopada 1877 (poprzednio była tam kaplica). Do ruchomych zabytkowych dzieł sztuki w kościele należą: neogotycka ambona z XIX wieku, eklektyczny ołtarz główny, neogotycka chrzcielnica i patena oraz kielich mszalny z początku XX wieku. Otoczenie kościoła tworzy malownicza grupa drzew z cmentarza kościelnego.

Zespół Pałacowy z połowy XIX wieku

pałac z 1835 roku, przebudowany na przełomie XIX i XX wieku, styl neoklasycystyczny. Usytuowany jest na osi północ-południe między dziedzińcem dojazdowym a parkiem. Zbudowany na planie zbliżonym do kwadratu z ośmiobocznymi, trójkondygnacyjnymi wieżami na narożach. Pałac podpiwniczony, dzięki czemu uzyskał pełny cokół, dwukondygnacyjny, z centralnym jednokondygnacyjnym belwederem w partii dachu. Do pomieszczeń parteru pałacu wchodzi się wysokimi, paradnymi schodami. Od strony parku znajduje się parterowy ryzalit, do którego przylega taras ze schodami do parku. Wnętrze pałacu jest trójtraktowe. W trakcie ogrodowym jako największe centralne pomieszczenie usytuowany jest salon, powiększony o przestrzeń w ryzalicie. Kubatura obiektu wynosi 5 600 m ³, pow. użytkowa 800 m²

Park

- park z drugiej poł. XIX wieku – zmodernizowany pod koniec XIX wieku (nr rej. 1076 z dnia 9 stycznia 1979). Park o pow. 11,0 ha, w tym 0,06 ha zajmują wody, ma kształt zbliżony do trapezu. Założony był w stylu angielskim. Pod koniec XIX wieku podczas modernizacji naturalistycznej powstała prawdopodobnie cała sieć, dzisiaj już nieistniejących ciągów spacerowych o nieregularnym układzie, wprowadzono pojedyncze drzewa obcego pochodzenia takie jak daglezje zielone, jodły białe, cisy, żywotniki jesiony, modrzewie, dęby czerwone. Zasadą kompozycji są polany trawiaste okolone drzewami. Na uwagę zasługuje polana rozciągająca się przed elewacją ogrodową pałacu (zejście z werandy) w kierunku południowo-wschodnim. Polana ta łączy się z następnymi polanami rozchodzącymi od niej, w kierunku południowo-zachodnim i północno-wschodnim. Obecnie park pozostał w dawnych granicach z zachowaną zielenią i polanami parkowymi.
- pomniki przyrody występujące w parku zabytkowym to:
- lipa wielkolistna w wieku ok. 250 lat, o obw. 370 cm
- buk zwyczajny w wieku ok. 200 lat, o obw. 380 cm
- wiąz górski w wieku ok. 250 lat, o obw. 480 cm

spotkać można również parę bocianów czarnych.

Ponadto we wsi i okolicy znajdują się:

nieczynny cmentarz znajdujący się za wsią na łąkach. Na nieczynnym cmentarzu rosną dęby szypułkowe o obw. 300 i 455 cm, wys. 18 i 28 m.
kuźnia murowana z przełomu XIX i XX wieku
chałupa szachulcowa z końca XIX wieku (zagroda nr 6).
budynek murowany – szachulcowy z przełomu XIX i XX w. (nr 10).
budynek murowany secesyjny z początku XX w. (nr 23).
grodzisko nad brzegiem Parsęty, ok. 2 km na północ od wsi, 150 m na zachód od Parsęty. Na przełomie VII i VIII wieku powstał w tym miejscu drewniany gród wyżynny, podkowiasty, dwuczłonowy usytuowany na skraju rozległego płaskowyżu przyległego do zachodu do doliny rzeki Parsęty, który uległ zniszczeniu w IX stuleciu. Obecnie zachowane są wysokie na 3 - 4 m wały ziemne, w części środkowej na szerokości do 7,0 m są przerwane. Obiekt jest porośnięty lasem liściastym.

źródła

https://www.facebook.com/apartamentypolamanypalac

https://pl.wikipedia.org/