Złoty naszyjnik- Der Goldene Halsring von Peterfitz

Najbardziej kosztownym znaleziskiem w kołobrzeskim muzeum jest złoty naszyjnik- pierścień z Piotrowic, którego miasto zawdzięcza dyrektorowi Kempi'nowi i jego dobrym kontaktom z ludźmi. Pewnego dnia był w gospodzie w Piotrowicach i odwiedził "młodego pana" (Jungherr). W gospodzie zobaczył wiszący obok baru pierścień. Obejrzał dokładnie jego szczegóły, wzory i kształt. Zdjął go ze ściany i zważył w dłoniach, zdumiał go jego ciężar. Pierścień- naszyjnik był cięższy niż żelazo i ołów. Kempin zapytał o blizsze szczegóły miejsca odkrycia naszyjnika.
Właściciel powiedział, że został on znaleziony w 1913 roku na żwirowni. Mężczyzna uważał go najpierw za obręcz. Albert Gunst miał go dwa dni i woził na wozie, a następnie wyrzucił go na złom, uznając go za nieużyteczny. Miał barwę brudnego i uznał go za złą jakość mosiądzu. Kiedy w 1916 roku zbierano miedź i mosiądz pierścień- naszyjnik pojawił się ponownie. Kupiec obiecał go zbadać, ale do tej pory nie wrócił.
Kempin zabrał ze sobą pierścień- naszyjnik do Kołobrzegu, oddał go do zlotnika w celu określenia jego wartości i zdziwił się bardzo, gdy dowiedział się, że pierścień jest głównie ze złota. Bardziej szczegółowe badanie przeprowadzono w Berlinie.
Pierścień waży 1883 gramów, z czego 1360 g to czyste złoto, reszta jest uzupełniona srebrem, średnica jego wynosi 22 cm, po odwinięciu osiąga długość jednego metra.
Architekt dr. Göbel w Kołobrzegu przekazał pierścień 2 kwietnia 1916 roku, 3 kwietnia zlecił poszukiania w miejscu znaleziska. W tym rejonie odnaleziono odłamki, skorupy wg opinii prof. Kossinnas nie mają one związku z naszyjnikiem. Nie mógł pochodzić z tego grobu, wykopaliska w którym trwały poszukiwania, ale nie umniejsza to faktu, że jest to prawdziwy skarb.
Kossinna wyróżnił dwa główne rodzaje takich pierścieni:
* "Jeden rodzaj składa się z prostego pierścień, którego szeroko rozprzestrzeniające się końce przybiegają przeważnie luźno obok siebie, rzadziej jeden przy drugim łaczone. Ten typ pojawiał się w duńskiej i szwedzkiej sztuce uzytecznej. Pierścienie czasami miały wybity ornament, z których większość ma kształt trójkąta równoramiennego. Jest to starszy gatunek, należący do okresu Montelius'a z drugiej połowy V w.n.e. i przeważa głównie w Szwecji.
* Innym, młodszym gatunkiem jest składający się z dwóch złotych pierścieni, które wyglądają jak połówki pojedynczej obręczy. Są cienkie, w środku całego pierścienia znajdują się wygięte końce, tworząc zamknięte pętle, rodzaj złącza. Luźne, grube końce mogę się otwierać. Dzięki mocnym ściśnięciu utrzymywane są razem. Ten gatunek jest rzadki lecz prosty, zwykle ozdobiony pół- księżycami. Należy on do okresu Montelius'a z pierwszej połowy VI w.n.e i występuje w Danii.
* Trzecim typem jest są złote naszyjniki stanowiące przejście od starszego do młodszego rodzaju. Wykonane były ze zwykłej obręczy nie można go było otworzyć, ale posiadają ornament pół- księżycy.
Złoty pierścień z Piotrowic można zaliczyć do tej przechodniej grupy, ponieważ jego dekoracja jest podwójna: ma zarówno starszy ornament trójkatów, jak również młodszych pół- księżycy. Szczególną cechą są dwie rzeźbione głowy zwierząt.
Niezwykle uderzająca jest wysoka masa pierścienia- naszyjnika z Piotrowic. Jest to najcięższy spośród wszystkich trzech rodzajów takich pierścieni. Najcięższe nordyckie ledwo osiągają wagę kilograma. Ten pierścień- naszyjnik z Piotrowic waży prawie 2 kg.
Naszyjnik pochodzi z czasu ok. 550 n.e..
Od 1999 naszyjnik znajduje się w Muzeum Pomorza (Pommersches Landesmuseum) w Greifswaldzie, stanowiąc istotny element tamtejszej ekspozycji stałej. [1]


[1] Materiały zaczerpnięte i przetłumaczone z języka niemieckiego z Muzeum w Kołobrzegu.